„Fear itself” to serial-horror składający się z trzynastu niepowiązanych ze sobą odcinków. Każdy z nich został wyreżyserowany przez innego reżysera, każdy z nich oczywiście reprezentuje różny poziom.


Odcinek 1: Ofiara (reż. Breck Eisner) 5/10
Całkiem niezłe rozpoczęcie. Czwórce mężczyzn (w tym jeden ciężko ranny) podróżujących z torbą pełną broni psuje się auto na jednej z leśnych dróg. Chcąc pomóc swojemu przyjacielowi ruszają piechotą do pobliskiej osady. Jak się później okazuje zamieszkują ją trzy kobiety, które ukrywają straszną tajemnice. Jak wyżej wspomniałem jest to niezłe rozpoczęcie „Fear itself”. Do czego mogę mieć zastrzeżenia? Niektóre efekty i charakteryzacja śmierdzą tu sporą amatorszczyzną. Domniemywam, że budżet jednego odcinka nie był zbyt wielki dlatego efekt jest jaki jest. Na szczęście te niedociągnięcia rehabilituje świetna końcowa scena.
Odcinek 2: Wystraszony (reż. Brad Anderson) – 4/10
Jest to historia policjanta, który torturował swoich podejrzanych, przez co stracił pracę. Po kilku latach zostaje prywatnym detektywem. Otrzymuje zlecenie mające na celu wykrycie zdrady męża jednej z klientek. Ma obserwować jej dom z okna opuszczonego domu po drugiej stronie ulicy. Jak się później okazuje dom jest nawiedzony. Motyw „nawiedzonego domu”? W tym przypadku pomysł był całkiem niezły, aczkolwiek samo zakończenie przewidywalne strasznie.
Odcinek 3: Domator (reż. Ronny Yu) – 9/10
W wypadku samochodowym ginie dwóch mężczyzn. Po kilku godzinach ożywają jednak w szpitalu, ale… zamieniają się ciałami. Żeby było ciekawiej jeden z mężczyzn jest seryjnym mordercą poszukiwanym przez policję. Genialny, rewelacyjny. Zdecydowanie najlepszy odcinek całej serii „Fear itself”. Świetny scenariusz i niesamowite zakończenie, które wbija w fotel.
Odcinek 4: W zdrowiu i w chorobie (reż. John Landis) 3/10
W dniu swojego ślubu panna młoda otrzymuje anonimowy list, w którym jest napisane że osobą z którą ma wziąć ślub jest seryjnym mordercą. Gdyby nie aktorka grająca główną rolę nie byłoby na co popatrzeć. Mniej więcej w połowie odcinka trwającego 40 minut, a ciągnącego się niczym „Przeminęło z wiatrem” tudzież „Dawno temu w Ameryce” połączone w jedność można się zorientować kto jest kim w tej układance. No Panie Landis nie postarał się Pan, nuda!
Odcinek 5: Pożeracz (reż. Stuart Gordon) 6/10
Szczerze powiedziawszy jest to odcinek, w którym można się parę razy przestraszyć. Do jednego z policyjnych posterunków zostaje przywieziony na noc seryjny morderca, znany jako Pożeracz. Udaje mu się uciec, a policjanci którzy pełnią nocną służbę przechodzą istne piekło. Kilka scen, które mogą podwyższyć ciśnienie, charakteryzacja w miarę dobra, Pożeracz naprawdę wygląda strasznie. Jeden z przyjemniejszych odcinków, jeśli można to tak określić.
Odcinek 6: Nowy Rok (reż. Darren Lynn Bousman) 2/10
W Nowy Rok dochodzi do wybuchu w jednej z fabryk. Ludzie pracujący w niej zostają przemienieni w zombie pod wpływem substancji wytworzonych przez wybuch. Yyy, czy to była kolejna część hiszpańskiego filmu „[Rec]”? Nie, ale reżyserowi chyba właśnie o to chodziło (nie mamy na szczęście widoku z włączonej kamery). Zakończenie też straszne, zdecydowanie najsłabsza część. Gniot!
Odcinek 7: Społeczeństwo (reż. Marry Harron) 8/10
Młode małżeństwo planujące mieć dziecko wprowadza się do nowego domu, który znajduje się na zamkniętym osiedlu na obrzeżach miasta. Jak się później okazuje Społeczność, która zamieszkująca również osiedle nie jest tym kim się wydawała być. Świetny odcinek. Naprawdę historia w tym odcinku bardzo dobra, zakończenie także wyśmienite. Może troszkę przewidywalne, ale wybaczę to ponieważ oglądało się wyśmienicie.
Odcinek 8: Skóra i kości (reż. Larry Fessenden) 6/10
W górach ginie mężczyzna. Po tygodniu zjawia się w domu strasznie wygłodzony i wychudzony. Jak się później okazuje opętał go Wendigo, duch opustoszałych miejsc, nienawistna istota która żyje w mroźnych wiatrach wysokich gór. Opanowuje ludzi, którzy są słabi i umierający z głodu. Niezły odcinek z kilkoma scenami wartymi uwagi. Na brawa zasługują również spece od charakteryzacji bo bohater opętany przez Wendigo wygląda naprawdę przerażająco. Aż odechciewa się jeść.
Odcinek 9: Coś z kłami (reż. Ernest Dickerson) 5/10
Do weterynarza przywiezione zostaje wielkie zwierze, które gryzie lekarza. Jak się później okazuje był to wilkołak. Ugryziony przez niego lekarz zmienia się w bestie, która w nocy przemienia się aby zaspokoić głód. Co tu dużo gadać. Najbardziej śmieszny odcinek, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. „Coś z kłami” wydaje mi się mieć coś z czarnego humoru, a zakończenie napawa sporym optymizmem. W końcu rodzina to podstawa.
Odcinek 10: Chance (reż. Lem Dobbs ) 2/10
Tytułowy bohater Chance zabija jednego z handlarzy antyków. Jak się potem okazuje Chance ma drugą osobowość. Po obejrzeniu odcinka zadałem sobie pytanie „o co kurde w nim chodziło?”. Jak dla mnie nie trzymał się kupy i strasznie nudził.
Odcinek 11: Plansza duchów (reż. Rob Schmidt) 7/10
Uczennice liceum odkrywają, że jedna z ich koleżanek nie popełniła samobójstwa. Została zamordowana. Postanawiają w halloweenowy wieczór przeprowadzić seans na planszy duchów. Niespodziewanie kontaktuje się z nimi zamordowana dziewczyna. Niby motyw oklepany jak większość w "Fear itself", ale ogląda się przyjemnie. Zakończenie filmu również bardzo fajne.
Odcinek 12: Echa (reż. Rubert Wainwright) 3/10
Trudno opisać o czym był ten odcinek. Chłopak dowiaduje się kim był w poprzednim wcieleniu i przeżywa po raz kolejny wydarzenia które miały miejsce w przeszłości. Pomysł ciekawy, ale z realizacją gorzej. Nuda, straszna.
Odcinek 13: Krąg (reż. Eduardo Rodriguez) 6/10
Nieznany pisarz odnosi sukces wydając jeden ze swoich horrorów. W Halloween, które spędza wraz z przyjaciółmi odwiedza go dwójka dzieci które wręczają mu książkę. Jak się później okazuje akcja w książce przenosi się do rzeczywistości. Bardzo klimatyczny odcinek.