Walter Scholl zajmuję się przymusową eksmisją. Jest w trakcie takowej, gdzie lokator stawia opór przed zabraniem telewizora. Po dniu pracy zasiada z kumplami do stołu jedzeniem oraz alkoholem jako świąteczna kolacja. Przełożony wchodzi do nich na chwilę tylko złożyć życzenia oraz przypomnieć o eksmisji 27 grudnia. Jeden z mężczyzn chwali się na telefonie zdjęciem swojej małej córeczki. Wyczerpany główny bohater wraca do domu, gdzie po zdjęciu z siebie części odzieży kładzie się na chłodnych kafelkach w kuchni. Po jego minie widać, że zdecydowanie coś go trapi.

Kiedy ekipa eksmisyjna widzi się z szefem ten przedstawia im nowego pracownika Moussę Afsariego, który każdemu ściska dłoń. Dowiadujemy się, że Walter ma 60 lat, ale jest bardzo silny. Potem jadą na robotę do lokalu, w którym mają przeprowadzić eksmisję. Nie obywa się to bez oporu mieszkańców, którzy zaczynają filmować komornika i dają pismo uchylające tytuł egzekucji. Nowy kolega jest bardzo agresywny względem lokatorów. Nie patyczkuję się i wytrąca filmującemu telefon z rąk. Reszcie pracowników nie podoba się jego zachowanie o czym nie omieszkają powiadomić przełożonego.

Film prezentuje smutny wizerunek Niemiec jako ofiary przyjmowania kultury arabskiej. Od pierwszych minut wiadomo, że będą kłopoty z Moussą Afasarim, który nie sili się na argumenty słowne tylko od razu przechodzi do rzeczy. Szef firmy Grone o dziwo ma gdzieś PR swojej firmy, bo ważniejsza jest egzekucja, której nie dokonali. Również przymyka oko na pobicie komornika przez niego, bo naśmiewał się z jego imienia w odpowiedzi na śmiechy z imienia niewinnego psa. Sam poszkodowany później przyznaję w rozmowie z Walterem, że Kurdowie oraz Arabowie są bezkarni w ich kraju. Co do ładunku emocjonalnego to ta produkcja wgniata w fotel. Udowadnia, że ludzie nieszczęśliwi i samotni są zdolni do poświęceń. Jako przykłady niebezpośrednie mogę podać ''Niebo czy Ziemia'' (2001) oraz ''Cud w celi nr 7'' (2019). Grze aktorskiej nie mam nic do zarzucenia. Uważam, że trochę za mało uwagi poświęcono samej pracy ekipy eksmisyjnej. Na początku jest jedynie jedna zdawkowa sytuacja. Oglądając nie trudno o poczucie beznadziei i smutku. Moja ocena to 10/10.