Recenzja filmu

Full Metal Jacket (1987)

"Full Metal Jacket" został wyreżyserowany przez nieżyjącego już wybitnego twórcę filmowego – Stanleya Kubricka. Stanley (1928-1999) był amerykańskim reżyserem, scenarzystą, producentem i operatorem, jednym z największych twórców światowego kina. Nakręcił on zaledwie kilkanaście filmów, ale niemal wszystkie są uznawane za arcydzieła. Jego najsłynniejsze obrazy to: "Odyseja kosmiczna: 2001", "Mechaniczna pomarańcza", "Lśnienie", "Barry Lyndon" i recenzowany przeze mnie "Full Metal Jacket". "Pełny magazynek" (w mniej popularnym polskim tłumaczeniu) przenosi nas w lata sześćdziesiąte, w okres wojny w Wietnamie. Na początku trwania filmu możemy się przyjrzeć morderczym ćwiczeniom rekrutów, ze szczególnym uwidocznieniem Gomera Pyle’a, który z powodu nadwagi i braku sprawności fizycznej staje się obiektem drwin sierżanta Hartmana. Wkrótce pozostali rekruci, mający już dosyć niezdarności Gomera, dotkliwie biją go w środku nocy. Od tamtego momentu nieakceptowany rekrut zaczyna dziwnie się zachowywać, przestaje rozmawiać z innymi, a obiektem uwielbienia staje się dla niego karabin. Przemiana psychiczna Pyle’a prowadzi do dramatycznego finału pierwszej części filmu, podczas którego początkowo miły i przyjazny chłopak zamienia się w szaleńca, zabija sierżanta Hartmana i popełnia samobójstwo. Druga część przenosi widzów na front i pokazuje zmagania żołnierzy (wyszkolonych rekrutów z części pierwszej). Ich losy pokazane są z różnych stron, od krwawych walk do spędzania "wolnego" czasu, w którym żołnierze kłócą się i rozmawiają na różne tematy. Jeżeli miałbym porównać te połowy, to zdecydowanie lepiej wypadają sceny poświęcone niemoralnemu szkolnictwu. Gorsza (co nie znaczy, że zła) jest część walk na froncie. "Pełny magazynek" nie jest filmem dla osób, które lubią tzw. "efekciarstwo", ponieważ Kubrick swoim dziełem stara się pokazać psychiczną stronę wojny, widowiskowość nie odgrywa największej roli. Osobom, które w filmach wojennych szukają tylko walk, odradzam oglądanie tego filmu i odsyłam do innych produkcji. W "Pełnym magazynku", mimo że to dramat wojenny, nie tło historyczne jest najważniejsze, ale zmieniająca się psychika żołnierzy podczas ćwiczeń i walk. To właśnie strona psychologiczna stanowi o sile tego dzieła. Jako zaletę filmu można uznać brak w obsadzie wielkich gwiazd, dzięki czemu możemy lepiej "wejść" w świat filmu. Aktorzy, mimo braku statusu gwiazdora, odgrywają swoje role bardzo dobrze, a postać sierżanta Hartmana, granego przez R. Lee Ermeya, nazywa się rolą kultową i można długo wyliczać jej odpowiedniki w późniejszych filmach wojennych. Kolejna rzecz warta pochwały to dialogi. Rozmowy żołnierzy są proste (przecież nie mamy do czynienia z doktorantami), ale przy tym - zabawne i różnorodne. Żołnierze rozmawiają o wszystkim, o kobietach, o własnych domach, ale także - o sensie życia i sensie (a właściwie bezsensie) prowadzenia wojen. Muzyka nie jest najsilniejszą stroną tego filmu. Świetnie użyty został utwór the Rolling Stonesów "Paint It Black", ale poza tą świetną piosenką ciężko wyróżnić inne utwory. Podsumowując, "Pełny magazynek" to pozycja obowiązkowa dla wszystkich wielbicieli kina wojennego i psychologicznego. Widzowie i krytycy od lat spierają się o miano najlepszego filmu o wojnie w Wietnamie. Główni kandydaci to "Czas apokalipsy" F. F. Coppoli i właśnie "Pełny magazynek" Stanleya Kubricka. Warto obejrzeć ten film, żeby zająć własne stanowiska w tej sprawie i zobaczyć pełny obraz okrucieństwa i destruktywnego wpływu wojny na człowieka.